شازده کوچولو رو سالها پیش خریده بودم اما نمیدونم چرا هیچ وقت سراغ خوندنش نرفته بودم، شاید به قول تی نی خیلی دست کم گرفته بودمش. اما تعطیلی امروز و حرفهای تی نی تشویقم کرد به خوندنش و باید بگم چقدر از خوندنش کیف کردم. از جمله ‹ این آدم بزرگها راستی راستی چقدر عجیبند › خیلی خوشم اومد
و داستان اهلی شدن و ایجاد علاقه کردن و همینطور مسئولیت شازده کوچولو در قبال گلش، عشقش، لذت بردم و اینکه آخر سر به خاطر همون عشق و برای رسیدن به اون از خودش گذشت.
و یه تیکه جالب که دوست دارم اینجا بنویسم:
به این ترتیب شهریار کوچولو با همه حسن نیتی که از عشقش آب میخورد همان اول کار به او بدگمان شده بود. حرفهای بی سر و تهش را جدی گرفته بود و سخت احساس شوربختی میکرد .....
...... یک روز دیگر به من گفت: آن روزها نتوانستم چیزی بفهمم. میبایست روی کرد و کار او درباره اش قضاوت می کردم نه روی گفتارش... عطرآگینم میکرد . دلم را روشن میکرد. نمی بایست ازش بگریزم. میبایست به مهر و محبتی که پشت آن کلک های معصومانه اش پنهان بود پی میبردم. گلها پرند از این جور تضادها. اما خب دیگر، من خام تر از آن بودم که راه دوست داشتنش را بدانم.
اوووووووووووووه چه جالب بلاخره یکی کتاب معرفی کرد و یکی دیگه رفت خوند(همه هدفم از وبلاگ همین بود!)
من هم توی کتاب شازده کوچولو از قسمت اهلی کردنش خیلی خوشم میومد و باهاش همراه تینی خاطرات زیادی داشتم یه مقاله کوبنده هم با استفادش بر ضد یکی نوشتم حالا که بحث شازده کوچولو هستش امشب میذارمش
کاش همه ادم بزرگ ها میفهمیدن راه دوست داشتن همدیگرو کاش میفهمیدن که روش های دوست داشتن با هم فرق میکنه توی اون مقالم یه تیکه بود که گفته بودم شازده کوچولو هم زمانی که گلش را ترک کرد قطعا یک ادم بزرگ بود!امشب میذارمش اما احتمالا میره زیر پستهای همه شما!
خوشحالم که خوندیش
آره. این قسمت اهلی کردن تقریبا همه رو جذب میکنه...
شاید به قول روباه چون آدم ها همه چیز رو حاضر آماده از مغازه ها می خرن و مغازه ای نیست که ( دوست) داشته باشه.. آدم ها مانده اند بی دوست..........